Συνηθίζουμε να την ονομάζουμε μέθοδο ή τεχνική όμως ουσιαστικά είναι μια ολόκληρη φιλοσοφία η οποία αναπτύχθηκε το 1950 από τους Berta Bobath (φυσικοθεραπεύτρια)και Karel Bobath (νευροψυχίατρος) και παραμένει μέχρι και σήμερα η πιο διαδεδομένη <<μέθοδος>> φυσικοθεραπείας, για ασθενείς με βλάβη του κεντρικού συστήματος, ως και σήμερα.
Αρχικά εφαρμόστηκε σε ενήλικες ασθενείς με εγκεφαλικό αργότερα όμως εφαρμόστηκε και σε παιδία με εγκεφαλική παράλυση.
Αρχές της θεωρίας είναι η εκπαίδευση κινητικών προτύπων και όχι μεμονωμένων μυών ακολουθώντας την φυσιολογική ανάπτυξη και εντοπίζοντας τα προβλήματα αδρής και λεπτής κινητικότητας.
Ο ασθενής προσεγγίζεται και αξιολογείται ολιστικά γιαυτό και οι στόχοι θέτονται μαζί με τους υπόλοιπους θεραπευτές (εργοθεραπευτές, λογοθεραπευτές κτλ.) αλλά και τους γονείς οι οποίοι γνωρίζουν καλά τις ανάγκες του παιδιού. Η στοχοθεσία είναι προσαρμοσμένη για το κάθε παιδί ανάλογά με το περιβάλλον με το οποίο ζει και τις ανάγκες του παιδιού και θα πρέπει να είναι
Η θεραπεία εφαρμόζεται μέσω ειδικών τεχνικών χειρισμού διευκολύνοντας τις φυσιολογικές αντιδράσεις του παιδιού και το διευκολύνουν ώστε να επιτύχουν τον στόχο τους.
Ακολουθείται η αρχή της ‘’λύσης προβλημάτων’’ ( problem solving approach).
Ο εγκέφαλος δεν θα καταγράψει ποτέ μια δραστηριότητα χωρίς στόχο ή σκοπό. η καταγραφή θα γίνει όταν θα βρεθεί σε πραγματικές συνθήκες ή ανάγκες, αρα προσπαθούμε να διαμορφώσουμε όσο γίνεται το περιβάλλον ώστε να είναι κοντά σε πραγματικές συνθήκες.
Εκτός της συνεδρίας όμως το παιδί θα πρέπει να εξασκήσει και να πειραματιστεί σε πραγματικές συνθήκες ώστε να μάθει να λύνει προβλήματα της πραγματικής ζωής.
Στόχος λοιπόν είναι τα παιδία με εγκεφαλική παράλυση να μπορέσουν να γίνουν οσο γίνεται πιο ανεξάρτητα να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της κοινωνίας και συμμέτοχης τους στην καθημερινή ζωή.